Hallo, ik wil me graag aan jullie voorstellen. Ik ben Dick Karreman, 65 jaartjes jong en woon in Zoetermeer. Ik ben getrouwd met Marja en een trotse papa van een zoon en een dochter, Martijn (33 jaar ) en Fleur (30 jaar). Bovendien ben ik ook een hele trotse opa van twee kleinkinderen, Remy (bijna 4 jaar) en Zoë (bijna 2 jaar). Ze logeren regelmatig bij ons, maar na zo’n weekend kan je me afvoeren, maar wat maakt het uit.

Ik ben in de laatste fase van mijn (professionele) werkbare leven. Ik werk nog een paar maandjes als “cost-engineer” bij Worley in den Haag, een Australisch bedrijf dat voornamelijk actief is in de energie raffinage/petro-chemie en consultancy wereld. In mijn vrije tijd lees ik graag en mis geen wedstrijd (via Ziggo) van mijn favoriete club Ajax.

Als peuter had ik al vroeg astmatische klachten, die werden afgedaan als bronchitis. Medicatie en behandeling stonden toen nog in de kinderschoenen (dat klopte ook wel met mijn leeftijd). Na verloop van tijd werden de klachten minder en verdwenen zelfs. Ik kon actief sporten en had nergens meer last van. Dat was een behoorlijke “opluchting”. Helaas, toen ik rond de 40 was, kwamen de klachten weer terug. De behandeling/medicatie was gelukkig een stuk verbeter en met een aantal pufjes per dag, voorgeschreven door de huisarts, kwam ik een heel eind. Op een gegeven moment kwam ik toch bij de longarts terecht, dr. Bert Roldaan, die ik later leerde kennen als een fervent voorstander van de hooggebergtebehandeling. Hij had bepaalde plannen met het NAD, die helaas niet gerealiseerd konden worden, hij was zijn tijd ver vooruit!

Om een lang verhaal kort te maken, hij stelde me voor om naar Davos te gaan, dat was in 2003. Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond, dacht dat ik vrijdagmiddag naar huis zou vliegen en maandag ochtend een vlucht terug naar Zürich, het bleek een misrekening…

Ik ben gestopt met tellen, maar ik schat dat ik ongeveer 7 keer ben opgenomen in het NAD. De eerste opname was in het oude gebouw aan de Symondsstrasse (met het drukst bespeelde biljart van het westelijk halfrond), de volgende opnames waren in de Wolfgangkliniek (prachtig gelegen aan de Davosersee) en de laatste opname was in Clavadel, afgelopen jaar. Alle klinieken hadden 1 overeenkomst, je moest klimmen om ze te bereiken, wat vooral in het begin van een opname een lastige opgave was. Na mijn laatste opname heb ik terug in de polder een stevige terugval gehad, mensen in mijn directe omgeving waren/zijn grieperig of verkouden en dan ben ik ook het haasje. Gelukkig kan ik dan altijd terugvallen op mijn longarts in het HAGA, dr. Saar van Nederveen, die mij ook bij mijn laatste opname binnen no time heeft doorverwezen naar het NAD.

Tijdens al mijn opnames had ik een zeer empathische, kundige en ervaren arts. Dit samen met multidisciplinaire aanpak is me uitstekend bevallen. De multidisciplinaire aanpak bestaat uit begeleiding door: longfunctie-bewegingsagoog-verpleegkundige-fysiotherapeut-psycholoog en PMT

Mijn directe omgeving; zoals mijn gezin, familie, kennissen en werkgever kunnen (inmiddels) heel goed omgaan met mijn beperking. In het begin was het natuurlijk even lastig voor iedereen, maar na verloop van tijd ging het beter. Dat is ook een kwestie van duidelijk je grenzen aangeven naar je omgeving. Met mijn werkgever heb ik echt geboft. Ik werkte er pas 2 jaar toen mijn huidige longproblemen de kop opstaken. Na een periode in de ziektewet kwam ik in de WAO terecht. Ik kon mijn toenmalige functie niet meer uitoefenen, maar kon gewoon in dienst blijven in een aangepaste functie omdat ik nog maar enkele uren per dag beschikbaar was. Ook op dagen (of langere periode) dat het even niet gaat kan ik thuisblijven en eventueel. Thuis werken, zonder dat dat financiële consequenties heeft.

ZilverenKruis/Achmea is mijn zorgverzekeraar, en ben daar heel tevreden over. Al mijn aangevraagde machtigingen werden binnen no time gehonoreerd en bij mijn laatste machtiging kreeg ik zelfs een handgeschreven kaartje opgestuurd om me succes en beterschap te wensen… zo kan het dus ook!

Zoals enkele keren eerder, staat het NAD weer aan de rand van de afgrond. Deze keer is het echt erop of eronder volgens mij. Weliswaar hebben enkele grote zorgverzekeraars nu contracten afgesloten voor 2020 met het NAD, het blijft een kortetermijnoplossing, waarmee je geen langetermijnbeleid kan maken.

Ik wil dit epistel afsluiten met een woord van dank aan alle vrijwilligers van de VND. Alle vrije tijd die jullie besteden om de belangen van de VND op tal van manieren te promoten, petje af. Jullie zijn de navelstreng van de VND!

Mea est.