Mijn naam is Kim Trimbach, 36 jaar oud en ik woon samen met mijn man en twee prachtige kinderen in Loon op Zand. Als kind werd de diagnose astma gesteld. Ik kreeg medicatie en door de jaren heen, vooral met het wisselen van de seizoenen, kon dit wel eens leiden tot astma aanvallen. Toen ik echter zwanger was van mijn tweede kind, ontspoorde de astma volledig. Dat is nu 11 jaar geleden. Vijf jaar geleden zei mijn longarts me eens na te denken over longrevalidatie. De beperkingen die ernstig instabiel astma met zich meebrengt en met mijn ‘jonge leeftijd’ was het goed dit te overwegen. Eigenwijs als ik ben was mijn antwoord dat ik dat zelf ook wel kon, als ik nou eens hard ging werken aan mijn conditie dan lukte mij dat zelf wel. Tenslotte kon ik mijn gezin niet zo lang missen.

Zo gezegd zo gedaan, ik ging veel sporten! Mijn conditie werd steeds wat beter. Als je werkt aan je conditie kun je je longinhoud in positieve zin beïnvloeden. Maar de vele medicatie, dagopnames, een verkoudheid, griepje en daar stond ik weer onder aan de ladder. Weg opgebouwde conditie.

Toen ik voor de zomervakantie in 2019 halverwege de trap ‘out’ ging, moest de ambulance me ophalen. Dit waarschijnlijk omdat de medicatie die mijn lichaam zo hard nodig had ook steeds slechter verdragen werd. Sindsdien merkte ik dat ik lichamelijk weer opnieuw aan het inleveren was. Dit wilde ik vooral niet laten merken, gewoon doorzetten en niet accepteren dat mijn lichaam niet kon wat ik in mijn hoofd wilde en daardoor grenzen consequent opzoeken en overgaan. Alle nachten 3 tot 5 keer wakker worden van de benauwdheid en een intense vermoeidheid door de dagen heen. Ik moest steeds meer keuzes maken in de dingen die ik ondernam. Ik werk drie dagen als ‘teamleider’ op een basisschool en als die dagen voorbij waren was er totaal geen energie meer over voor de rest van de week. Ik deed dan keurig de ‘verplichtingen’ die bij het runnen van een gezin hoorde, maar raakte mezelf zo volledig kwijt. Wat vond ik leuk? Wat waren mijn dromen en doelen? Ik lag elke avond voor 20.00 uur op bed, omdat mijn lichaam op was. Ik kwam op een punt dat mijn kinderen langer op bleven dan ikzelf kon. Ik was de regie volledig kwijt. Dus opnieuw gaf mijn longarts aan dat het verstandig was te overwegen of ik voor longrevalidatie naar het Nederlands Astmacentrum Davos (NAD) wilde gaan. En zo geschiedde; ik had 9 januari een intakegesprek in Bilthoven. Na een heel prettig Skype gesprek wist ik dat het de juiste keuze was om naar het NAD te gaan. Ook mijn man en kinderen stonden er volledig achter dat ik voor 9 weken naar het NAD zou gaan, ook al zou het gemis groot zijn. Zij hebben mij achteruit zien gaan en stelden dat het juist een goede investering zou zijn voor ons gezin. Wellicht zou het doen van leuke dingen en uitstapjes dan wel weer tot de mogelijkheden behoren. 

De aanvraag werd meteen goedgekeurd door mijn verzekering en ik zat op 2 maart 2020 in Davos. Helaas werd na twee weken opname de behandeling gestaakt vanwege Corona. Een erg dappere en juiste beslissing van het NAD op dat moment. Thuisgekomen was er een goede nazorg, ik ben door alle disciplines minimaal een keer gebeld. Op 15 juni was het weer zover, ik mocht terug om mijn opname af te maken. En wat ben ik daar dankbaar voor!

Het hooggebergte heeft me geholpen om meer in beweging te komen, ik herstel hier zo veel beter dan thuis en qua noodmedicatie heb ik veel kunnen afbouwen. Deze afbouw is mede dankzij het hooggebergte, maar ook de arts die goed meedenkt en veranderingen heeft doorgevoerd in mijn onderhoudsmedicatie. 

Ik ben in het NAD aan het denken gezet over hoe ik om moet gaan met mijn astma in het dagelijks leven. ‘De astma’ neem ik weer mee naar huis en kan ik helaas niet achterlaten in Zwitserland, maar ik heb zoveel handvatten gekregen hoe hiermee om te gaan. Ik heb een AAP (Astma Actie Plan) opgesteld waarmee ik weet hoe te handelen bij achteruitgang van mijn astma. Ik start nu met week 8 van mijn opname in het NAD, maar het echte werk moet thuis nog beginnen. Ik moet in de praktijk gaan brengen wat ik hier geleerd heb. Hoe ik dat moet gaan doen is wel spannend. Het is zo makkelijk om terug in je oude vertrouwde patroon te stappen. Dat patroon geeft veiligheid en controle. Maar ik heb hier vooral geleerd meer te voelen en ben me er nu van bewust hoe belangrijk het is om dat te doen. Roofbouw plegen op mijn lichaam ben ik een ster in geweest, maar durven keuzes te maken en energie verdelen is een heel ander verhaal. Ik leer hier ontdekken wat ik fijn vind om te doen, waar krijg ik energie van? O.a. een luisterboek, haken en rustmomenten pakken zijn enkele van de dingen waar ik energie van krijg. Voorheen vluchtte ik in bewegen, want stilstaan was achteruitgang. Nu weet ik dat consequent mijn batterij leegtrekken door maar te vluchten in controle, beweging en veiligheid op lange termijn niet goed is voor mijn lichaam. Thema’s als energie verdelen, grenzen aangeven, keuzes maken en kiezen voor kwaliteit van leven heb ik hier met alle disciplines hard aan gewerkt. Ik ben hen erg dankbaar dat ze me weer een stukje van mezelf hebben teruggegeven, waarbij de astma nu onder controle is. Ik heb de regie terug!  

‘One step at the time, (inhaler in my hand), I will fulfill my dreams and live life to the fullest’ 

Kim Trimbach