Momenteel opgenomen in het Nederlands Astmacentrum Davos voor een periode van 12 weken. Waarvan er reeds negen zijn verstreken.

Op 23 juli ben ik vertrokken naar Davos, voor mijn eerste opname in het astmacentrum. Ik ben getrouwd met Corine en in het bezit van twee zoons, Carlo en Roy en heb drie kleinkinderen, Aiden van 7 jaar, Liam 3 jaar en de kleinste Riley reeds twee jaar.

We wonen in Waalwijk vlakbij de Efteling en Nationaal park De Loonse en Drunense Duinen. Als baby had ik al last van astma wat op latere leeftijd weer ernstig is teruggekomen.

Voor de kost ben ik 32 jaar werkzaam geweest in de productie van de schoenenindustrie alwaar ik diverse functies heb bekleed, helaas was ik een van de laatste die het bedrijf na een reorganisatie moest verlaten.

Gelukkig kwam ik via een omweg als beveiliger bij Michelin Nederland terecht waar ik op de respectabele leeftijd van 55 jaar nog mijn beveiligingsdiploma heb behaald en ongeveer 9 jaar in dienst ben geweest.

Helaas verergerde mijn astma dermate, dat ik noodgedwongen met werken moest stoppen.

De laatste tijd was de situatie zo slecht dat ik met regelmaat in het ziekenhuis moest vertoeven en veel en vaak aan de prednison plus antibiotica.

Afgelopen april was ik totaal uitgeput en belande wederom in het ziekenhuis, daar kwamen ze er ook achter dat ik last had van slaapapneu wat de astma niet ten goede komt.

Dus werd er besloten om een aanvraag te doen voor een opname in Davos waar de zorgverzekeraar vrij snel mee akkoord ging.

Op vrijdag kwam ik uit het ziekenhuis, de longarts van het Tweesteden ziekenhuis in Tilburg had gezegd; binnen twee of drie weken krijg je bericht, maar tot mijn verbazing ging s ’maandags al de telefoon. Het was Lucie Roeken en na enkele minuten gepraat te hebben zei ze dat de longartsen hadden besloten me naar Zwitserland te sturen, ik wist niet wat ik hoorde.

Een week later zat ik bij Lucie en kwam ik via Skype in contact met dokter Rijssenbeek.

Alles was uiteindelijk op de rit en 23 juli kon ik afreizen naar Davos, een spannende tijd ging eraan vooraf veel dingen moesten er geregeld worden.

De laatste week voordat ik weg zou gaan, was het een komen en gaan van familie en vrienden. Erg vermoeiend, maar het deed me wel goed; die steun voor mij, mijn echtgenote en kinderen. Met het idee dat het beter zou gaan, ging ik er met een goed gevoel naar toe. Na een vermoeiende reis kwamen we s ’avonds om 20.00 uur aan bij het astmacentrum. Mijn astma was op dat moment moeilijk onder controle te krijgen.

Als ik kijk naar wat ik de eerste vijf weken aan vooruitgang heb geboekt ben ik zeer dankbaar dat ik hier naartoe heb mogen komen. Ik kan weer wandelen en fietsen. De vernevelingen en de prednison zijn eraf. Het is geweldig!

Wat er in Davos gebeurt kan ik nog steeds niet begrijpen het staat bij mij hoog aangeschreven. Thuis kon ik nog geen 100 meter lopen, en nu loop ik diverse bergen waaronder de Jakobshorn op.

Mijn vrouw, zoon en kleinkind zijn op bezoek geweest, zeer verbaasd over mijn conditie zei hij: “zeg pa je loopt harder dan dat ik doe” en als ik aan mijn kleinzoon vraag “waar is opa?”, dan antwoord deze kleine man van twee jaar met de woorden “Opa is in “Itserland””

Thuis doe ik ook tweemaal per week aan fitness onder begeleiding en ben ik in het bezit van een hometrainer waar ik dagelijks gebruik van maak. Tot mijn 23^e heb ik gevoetbald, ben jeugdleider geweest en heb in het bestuur gezeten van de plaatselijke voetbalclub.

Ook ben ik al 30 jaar steward van RKC Waalwijk alwaar ik de 4^e man begeleid, voor mijn vertrek kreeg ik van deze club een wedstrijdshirt welke meegenomen is naar Zwitserland.

In de resterende weken dat ik hier nog verblijf ga ik er alles aan doen om de kwaliteit van leven nog verder te verbeteren en als alles goed verloopt keer ik op 15 oktober weer herboren, net als in een sprookje, naar huis richting de Efteling en neemt ik de Zwitserse vlag mee het vliegtuig in.

Vriendelijke groet Sjef Molenschot