Ik ben Naomi 32 jaar oud en al bijna 15 jaar samen met mijn vriend. Wij wonen in het prachtige Zeeland. Als kind had ik wel ‘wat’ last van astma. Dat last hebben betekende vooral mijn Salbutamol puffen voor de gym als kind of als het 2 dagen achter elkaar mistig was. Wel was ik echt heel allergisch en had ik chronische sinusitis waarvoor ik vele antibiotica-kuren heb gehad. 

Eind 2015 ben ik afgestudeerd als arts en heb met veel plezier gewerkt als arts assistent Interne Geneeskunde. Per 1 maart 2018 zou ik gaan starten met de huisartsenopleiding. Dat liep helaas anders…

Na een reis in Costa Rica in december 2017 ben ik acuut ‘ingestort’. Om een beeld te schetsen: ik had het heel erg benauwd, continue hoesten en  was totaal uitgeput. Ik kon niet eens meer rechtop zitten. Er volgden opnames in het ziekenhuis maar echt opknappen deed ik niet en ik was totaal niet trainbaar.

Mijn 1^e opname in Davos was in november 2018 tot half februari 2019. Helaas was ik 9 van de 12 weken ziek en was het effect van de opname minder zichtbaar. Wel hoefde ik niet meer iedere seconde te hoesten en was mijn conditie niet meer -100 maar nog steeds -10. Dus er was zeker effect alleen ik was te ver afgegleden. Na nog ruim 1.5 jaar kwakkelen en verdere onderzoeken naar andere oorzaken zoals spierziekten bijvoorbeeld (wat ik gelukkig niet bleek te hebben!) werd er nogmaals een verzoek tot opname in Davos ingediend. Dit omdat ik nog steeds niet trainbaar was en als een ziek vogeltje thuis op de bank of op bed lag.

Net zoals de 1^e opname waren er gelukkig geen problemen met de verzekering en mocht ik van 7 september 2020 tot 7 november 2020 weer opgenomen worden in Davos. Omdat ik zo laag belastbaar was heeft mijn vriend mij een week tevoren gebracht zodat we de afstand in verschillende dagen konden afleggen zodat de klap voor mij niet te groot was en ik de 9 weken zo optimaal mogelijk kon benutten. Mijn doel voor de opname was om weer trainbaar te worden en het cirkeltje kon alleen doorbroken worden door eerst mijn astma tot rust te laten komen. Letterlijk heb ik en soms nog steeds moeten trainen om weer rechtop te zitten en mettertijd merkte ik dat dat beter ging. Dat was voor mij al grote winst. 

Mijn astma is aanzienlijk rustiger geworden. Dit eigenlijk al wel binnen 4 weken! Helaas kan mijn belastbaarheid om onduidelijke redenen maar met zeer kleine stapjes opgebouwd worden en gaat dit traag maar gestaag vooruit. Dit was dan ook de reden om een vervolg traject poliklinisch bij Revant in Goes voort te zetten.

Ik heb vooral de 2^e opname in het Nederlands Astmacentrum Davos als zeer prettig ervaren. Er is een jong multidisciplinair team aanwezig die gespecialiseerd is in ernstig astma. Zij doen hun uiterste best om jou te helpen in jouw proces en traject. Het is echt hard werken aan je lijf en jezelf. Ook is dat zeker in het begin niet altijd makkelijk als je zo ver weg bent van je familie. 

In Revant ging ik half december 2020 verder, poliklinisch 3x per week. Dit was in tegenstelling tot Davos wel anders omdat je weer meer met omgevingsfactoren te maken hebt maar ook met een andere ‘duur’- belasting. Wat je merkt is dat er naar mijn gevoel minder ervaring is met jonge mensen die zo ernstig beperkt worden door hun astma. Derhalve zette het team zich ook goed in om jou zo goed mogelijk te helpen en kwam ik natuurlijk ook al niet meer onbeslagen ten ijs. 

Het grootste verschil was denk ik wel dat ik met vooral mensen samen zat die COPD hadden of een andere longziekte, wat niet per se een nadeel hoeft te zijn. Helaas merkte ik wel dat deze poliklinische revalidatie voor mijn lichaam nog te zwaar was qua duur belasting en dat ik meer baat heb bij een geleidelijkere opbouw. 

Sinds 1 maart ben ik weer bezig met mijn eigen ‘revalidatie’ samen met de fysiotherapeut. Ik ben er nog lang niet maar ik ben eindelijk trainbaar na de 2^e opname in Davos (wat in mijn ogen een enorme stap is na 2.5jaar) en ik ga traag maar gestaag vooruit! Van arts naar patiënt gaan was niet makkelijk en ik heb daar heel erg veel van geleerd. Ik ben er van overtuigd dat dit mij een betere arts  en persoon heeft gemaakt.

Een van de vele dingen die ik heb geleerd is dat je de dingen niet kunt afdwingen en je dat moet loslaten anders gaat dit tegen je werken.  

Sinds kort ben ik ook gestart met re-integratie werkzaamheden voor 6 uur in de week. Het begin is er! Tenslotte ben ik er van overtuigd dat ik de opnames in Davos echt nodig heb gehad om eindelijk weer trainbaar te worden. Dankbaar voor weer een kans op een leven! 

Naomi.