Daar was ’ie dan, mijn vierde opname. Toen ik, Rianne Talsma (23) uit Feanwâlden, vorig jaar tijdens het begin van de eerste coronagolf mentaal en lichamelijk inzakte door een astma-aanval en alle stress van school, was het dan uiteindelijk toch weer zo ver om een aanvraag voor opname in het Nederlands Astmacentrum Davos te doen. 

Gelukkig werd die goedgekeurd, 28 september was mijn opnamedatum en het was een fijn gevoel om naar die dag toe te werken. Eindelijk weer een mogelijkheid om gezonder te worden en de balans weer terug te vinden in mijn leven. Die was namelijk al een tijd zoek. 

Ik leefde van moment tot moment, deed wel dingen die voor mijn mentale gezondheid goed zijn en ik genoot dan ook ontzettend van alle kleine gelukspuntjes, maar moest daarna dan altijd weer helemaal opladen voor het volgende dat er op de planning stond (hoe klein ook, een bakje koffie met een van de lieve mensen om mij heen bijvoorbeeld). Als ik in een week drie extra dingen had, was dat over het algemeen ook wel genoeg en kon ik er verder ook niet veel meer bij hebben. 

Deze vierde opname was echter wel anders dan de andere drie die ik al heb gehad. Ik heb sinds 2018 een vriend en dit maakte de stap om naar Zwitserland te gaan toch wel een beetje moeilijker. Maar het was voor een goed doel, en ik had dit keer heel duidelijk voor ogen wat ik wou bereiken! 

Dit en het punt dat ik dit keer ‘maar’ negen weken had in plaats van twaalf maakte dat ik vanaf het begin al ontzettend gemotiveerd en bewust was.

Na een kleine twee weken voelde ik me al een stuk beter. In de eerste week kon ik zelfs de trap in een keer weer oplopen en in de tweede week maakte ik een wandeling van 5,5 kilometer (bij terugkomst in de kliniek maar een vreugdedansje gedaan!). Ondanks dat het mijn vierde opname was en ik het effect vaker heb meegemaakt, blijft het echt zo verwonderlijk dat een lichaam zó op kan knappen tussen en op die prachtige bergen. Ik kon zelfs al medicatie minderen in mijn tweede week, iets wat in Nederland al meer dan een jaar niet lukte.

In de weken die volgden, zette ik bij de fitness een goed trainingsschema op voor de krachttraining. Ik deed mijn oefeningen meteen vanaf het begin zonder de apparaten. Ik wilde thuis namelijk niet naar de sportschool maar thuis trainen om er voor te zorgen dat ook op minder goede dagen de drempel om te sporten niet zo hoog is.

Dit is gelukt en ook thuis werkt het nog steeds goed. Wel kom ik een keer in de week bij de fysiotherapeut om te sporten en te kijken hoe het gaat. Of er nog andere oefeningen zijn die ik kan doen en er misschien dingen zijn waar ik tegenaan loop. Zo voel ik niet de druk om te sporten en vind ik het heerlijk om twee keer in de week krachttraining te doen in combinatie met (power)yoga.

Met de psycholoog en de PMT’er heb ik mij in Davos gefocust op de rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Vanuit vorige opnames wist ik al dat yoga en meditatie voor mij werkt, echter viel dit thuis heel snel weer weg in mijn ritme en deed ik het vaak alleen op momenten dat het echt nodig was. In de laatste weken van de opname heb ik de yoga in mijn dagelijkse ritme toegepast in de hoop dat het mij rust zou geven en dat het makkelijker zou zijn om aan te houden.

Ook heb ik in de laatste weken een goed Astma Actie Plan (AAP) opgezet waar ik een heel goed handvat aan heb. Ik heb niet alleen mijn algemene gezondheid een kleurenschema gegeven maar ook mijn rust in het hoofd en mijn neusgezondheid. Dit zijn dingen die vaak los van elkaar kunnen variëren maar allemaal uiteindelijk invloed op mijn longen hebben. 

Ik ben intussen alweer drie maanden thuis en ondanks het slechte weer kan ik zeggen dat het goed gaat. Natuurlijk heb ik met dit vochtige weer geregeld wat last van mijn longen, maar het beperkt mij niet. Ik kan mijn weekplanning goed aanhouden en doordat ik elke dag mijn AAP bekijk en opschrijf (en doe ?) wat ik in die fases moet doen, kan ik mijn astma stabiel houden. Ook wandel of fiets ik elke dag.

Door veranderingen die er ongetwijfeld zullen zijn en natuurlijk dat vervelende virus wordt het komende jaar anders ingedeeld dan verwacht. Maar omdat ik veel handvatten heb om mijn leven in balans te houden en omdat ik kan genieten van de kleine dingen, heb ik zin in alle nieuwe dingen die op mijn weg zullen komen. Zoals mijn longverpleegkundige van het MCL in Leeuwarden heel mooi zei: ‘je had een bijrol in je verhaal, maar je hebt nu echt de hoofdrol gekregen’.  Nu maar afwachten wat dit verhaal allemaal inhoudt, spannend! 

Rianne Talsma, Feanwâlden (Frl.)