Celeste ter Steege, 28 jaar – moeder van een dochter – kilometervreter

In 1997/1998 ben ik als zevenjarige 49 weken opgenomen geweest in het Nederlands Astmacentrum in Davos (NAD). In Nederland kon ik niet meer naar school en spelen zoals een meisje hoort te kunnen,onbezorgd genieten. Na veel wikken en wegen hebben mijn ouders besloten me naar Davos te brengen. Ik kon weer dat zevenjarig meisje zijn en na de opname kwam ik als achtjarige terug. Al snel kon ik weer naar school met vriendjes en vriendinnetjes spelen en het ondeugende meisje zijn dat mijn ouders al een tijdje niet meer gezien hadden. Sporten was weer mogelijk en stoeien met mijn zus en broertje. Halverwege 2001, zestien jaar oud, begon ik weer te tobben en was er veel prednison en antibiotica nodig. Verschillende ziekenhuisopnames volgden en ondanks alles probeerde ik zoveel mogelijk te sporten en te zwemmen. Allemaal om een nieuwe opname te voorkomen. Wat ik ook deed, ik merkte dat ik dit niet meer op eigen kracht kon. In 2004 zat ik continu aan de prednison. Na veel onderzoeken in het UMCG is er besloten toch weer een aanvraag te sturen voor opname in Davos. In 2005 werd ik opnieuw opgenomen en is er weer een behandelplan opgesteld, met eigen inzicht van wat haalbaar was. Door complicaties moest ik niet drie maanden blijven maar 4,5 maand. Als puber leerde ik, met hulp, in Davos mijn eigen doelen en grenzen ontdekken. Ook besef je veel beter wat haalbaar is bij terugkomst. In Zwitserland heb ik mijn vmbo-examens gedaan en ben met vlag en wimpel geslaagd. Docenten vertelden bij de diploma-uitreiking dat ze diep respect voor mij hadden. Ondanks het feit dat ik de helft van het jaar afwezig was door ziekte, opname in het ziekenhuis en Davos, slaagde ik met hoge cijfers. Mijn ouders zijn altijd mijn rots in de branding geweest. Ondanks alle inzet zijn er toch omstandigheden die je niet kunt vermijden en ging het na vele jaren toch weer slechter. Op eigen kracht in Nederland lukte niet meer. Eind 2013 zat ik opnieuw aan een onderhoudsdosering prednison. Astma-aanvallen, de exacerbaties, bleven komen. Ontstekingen tegengaan, kon mijn lichaam niet meer. Weer volgden onderzoeken en een nieuwe aanvraag. Na contact met de verzekering was ik verrast met het antwoord. “U heeft zulke goede resultaten geboekt, we zien de aanvraag tegemoet en u krijgt de machtiging.” Ik was dolblij dat ik eindelijk weer kon werken aan mijn gezondheid. In 2014 werd ik opgenomen als 25-jarige. Ook dit keer volgde een behandeltraject met haalbare doelen. Na zes weken liep ik rond de Davoser See, ruim vijf kilometer. Mijn familie en toenmalige man waren op bezoek en ook zij hadden niet kunnen dromen dat dit al kon. Na drie maanden ben ik naar huis gegaan om weer te kunnen fietsen, sporten, zwemmen en wandelen. Ik kon weer met vriendinnen de stad in zonder telkens ‘nee’ te moeten zeggen. Helaas is in hetzelfde jaar mijn relatie gestrand. Ik had de scheidingsprocedure niet zo kunnen doorstaan als ik nog zo met mijn lichaam aan het vechten was voor mijn opname. Nu fiets ik op een gewone fiets, woon dichtbij zee en fiets op een racefiets met ondersteuning zo veertig kilometer. Ik heb in 2015 de Amstel Gold Race gereden van 65 kilometer op een hybride fiets. Dankbaar ben ik dat ik moeder mocht worden en een goede partner kan zijn. Ik kan werken, geniet van mijn leven en kan ‘mezelf’ zijn. Nog steeds heb ik mijn grenzen én doelen. En daar kom ik, al is het met een omweg!